Pamiętam przejście Doliną Pięciu Stawów Polskich, gdzie w szmaragdowej, spokojnej toni jezior odbijały się jak w lustrze otaczające nas szczyty i granie na tle błękitnego nieba, po którym wędrowały małe kłębiaste chmurki podobne do rozproszonych baranków. Tak pisał Stanisław Worwa w swojej książce pt. „Bliżej nieba. Zbiór wspomnień górskich”, i gdy kiedyś to czytałem, rumieńce zalewały mi twarz, a dłonie, w jakiś dziwny sposób, same się pociły.
Siedziałem na fotelu i chłonąłem taternickie opowieści o wielkich, wspinaczkowych przejściach, nie podejrzewając nawet, że kiedyś sam będę miał okazję posmakować takiego wspinania. Siedziałem i próbowałem sobie wyobrazić te wielkie ściany, gwałtowne załamania pogody, spektakularne wschody słońca, kiedy to o poranku tatrzańskie doliny wciąż wolne są od tłumów turystów, kiedy to świstaki, jeszcze nieoswojone obecnością człowieka w górach, spokojnie mogą się wygrzewać na wielkich, granitowych wantach. Marzyłem, że może kiedyś trafię na takie warunki w Tatrach Wysokich, które poruszą mnie równie głęboko i sprawią, że mimo zmęczenia wspinaczką, nie będę miał absolutnie ochoty na powrót do domu.
Piętnaście lat później, gdy zacząłem podmieniać sprzęt wspinaczkowy na fotograficzny, krwistoczerwone światło rozpaliło wysokie chmury, które wciąż majestatycznie przemierzały nieboskłon. Gdy wreszcie ukazało się słońce i wzrosła temperatura, z północy natarły kolejne obłoki. Małe, szybkie i niskie z trudem przewalały się przez ostrą grań, targały o wierzchołek Koziego Wierchu, a gdy były już za nim, gwałtownie opadały do Doliny Pięciu Stawów Polskich. W tym samym czasie po jeziorach ślizgały się, niczym jakieś kosmiczne lasery, promienie porannego słońca. Wtedy to przypomniałem sobie słowa Stanisława Wory i od razu wiedziałem, że wrażenie rajskiej krainy właśnie mi towarzyszy.
Zapraszam do obejrzenia filmu z tego niezwykłego poranka.
Kliknij i zobacz zdjęcia w portfolio!
Comments (0)